یک کفش دوندگی دارای ویژگی های مختلف از کفش پیاده روی است.دوندگان نباید از کفش پیاده روی استفاده کنند ، چرا که اکثر کفش های پیاده روی انعطاف پذیری لازم برای دویدن را ندارند . دونده ها برای دویدن به کفشی با انعطاف پذیری بالا احتیاج دارند . به همین دلیل، بسیاری از کفش های پیاده روی برای پیاده روی جهت تناسب اندام خوب نیستند.
این در حالیست که، پیاده روندگان تناسب اندام معمولا می توانند یک کفش مخصوص دویدن را پیدا کنند که به نیازهای آنها پاسخ مناسبتری نسبت به بیشتر کفش هایی که به عنوان کفش پیاده روی به فروش می رسند بدهد . در ادامه به آنچه واکر ها و کسانیکه تناسب اندام کار میکنند جهت انتخاب کفش مناسب باید توجه کنند خواهیم پرداخت.
انعطاف پذیری
دونده ها نیاز به انعطاف بیشتر دارند: دونده ها با هر بار قدم برداشتن نیرویی معادل ۳ برابر وزن خود به زمین فشار وارد میکنند ، در حالی که واکر ها فقط ۱٫۵ برابر وزن بدن خود به زمین نیرو واد می کنند . در نتیجه دونده ها نیاز به انعطاف بیشتری در پاشنه و جلوی کفش خود در مقابل واکرها دارند، به همین دلیل است که در کفش های دوندگی سیستم تهویه هوا و همچنین انعطاف بیشتری وجود دارد.
پیاده روها نیاز کمتری به انعطاف پذیری دارند : پیاده روها نیاز به انعطاف زیاد در قسمت پاشنه و پنجه ندارند . انعطاف پذیری بیشتر نیاز به بالشتک ها را بیشتر کرده و نتیجه ی آن سنگین تر شدن کفش می باشد . این در حالیست که کفش سنگین به پاها آسیب رسانده و با یک کفش سبک سریعتر می توانید راه بروید .
واکر ها به چه چیزهایی باید توجه داشته باشند: واکرهای تناسب اندام باید به دنبال یک کفش سبکتر باشند که کفی مناسبی نیز دارد، بنابراین پاها پس از پیاده روی طولانی احساس سوزش و گرم شدن نمی کنند. این در حالیست که کفش های فوق سبک ( بارفوت ) به علت نداشتن انعطاف پذیری کافی فقط برای پیاده روی های کوتا هستند و مناسب پیاده روی طولانی نیستند.
اگر قصد دارید بیش از شش مایل را به یکباره راه بروید ، باید کفش های منعطف تهیه کنید ، اما آن هایی را انتخاب کنید که برای معیارهای دیگر برای کفش های پیاده روی خوب مناسب باشند. به عنوان مثال، کفش های تولیدی شرکت پاتکان طب کفشهای سبک وزنیست که به خوبی برای واکرها کار می کنند .
ارتفاع پاشنه
دونده ها ، با قسمت های مختلف پای خود به زمین فشار وارد می کنند. بیشترین فشار به قسمت جلویی پاشته و وسط پا ( گودی پا ) یا سینه پا می باشد ( در اشخاص مختلف متفاوت می باشد ) در مقابل، واکرها باید با پاشنه خود فشار وارد کنند.
کفش های مخصوص دوندگان برای ایجاد ثبات برای دونده ها با پاشنه ی بلند تر طراحی شده اند. دونده هایی که با پاشنه ی پای خود فشار وارد می کنند ، بايد به دنبال کفشی با پاشنه ی بلند تر باشند ، در حالي که آن دسته دیگر باید به دنبال کفش هایی با پاشنه کوتاه تر باشند.
واکر ها با توجه به اینکه با پاشنه ی پا فشار مستقیم وارد نمیکنند نیازی به پاشنه بلند ندارند.
آنچه واکر ها باید توجه داشته باشند: پیاده رونده ها باید به دنبال کفش هایی با حداقل پاشنه باشند. این کفش ها قطر پاشنه هایشان کمتر از هشت میلیمتر می باشد. البته در برخی از کفش ها ممکن است پاشنه های بلندتری داشته باشند، اما پاشنه پا عملا در داخل کفش گود می شود.
پهنای پایین پاشنه
کفش های مخصوص دویدن ممکن است دارای سطح اتکای بیشتری در قسمت پاشنه جهت حفظ تعادل کسانی باشد که با وسط ویا سینه ی پا می دوند باشد. که البته این مورد برای کفش های پیاده روی نیز دیده می شود.
کفش ورزشی تناسب اندام نباید پاشنه پهن داشته باشد . واکر با پاشنه خود به زمین فشار می آورند و پاشنه ی پهن مانع از پیشروی نرم و مناسب می شود . یک کفش ورزشی مناسب تناسب اندام یک پاشنه زیر پاشنه اصلی باید داشته باشد.
کفش انعطاف پذیر
هر دو کفش دویدن و کفش پیاده روی باید انعطاف پذیر باشند. کفش را خم کنید ببنید کفش چگونه خم می شود . بسیاری از کفش های موجود مخصوص دویدن از قسمت سینه و یا وسط خم می شوند. اما بعضی از طرح ها از قسمت پنجه خم می شوند . این باتوجه به موارد ذکر شده در دونده های مختلف متفاوت می باشد.
کفشهای تناسب اندام باید از قسمت سینه ی پا یا جلوی کفش خم شوند ، زیرا واکرها از انگشتان خود استفاده نمیکنند. یک کفش که در قوس پا خم می شود، مناسب پیاده روی نیست . همچنین کفش هایی که از همه نقاط خم می شوند هم به هیچ وجه مناسب نیستند. متاسفانه، بسیاری از کفش ها به عنوان کفش های پیاده روی به فروش می رسند که در همه جا انعطاف پذیرند . آنها برای پیاده روی تناسب اندام مناسب نیستند.
کفش کنترل حرکت و کفش های استقامت کمتر انعطاف پذیر خواهد بود، زیرا آنها دارای عناصر ساختاری هستند که هدف آن حفظ پا در مسافت طولانی است. رانندگان و واکرانی که نیاز به کنترل حرکت دارند، باید برخی از انعطاف پذیری هارا در کفش خود را قربانی کنند.
