تاریخچه‌ی بوت
بوت یک نوع کفش است و البته یک نوع خاص کفش. اکثر بوت‌ها اساساً پا و قوزک پا را می‌پوشانند و برخی از بوت‌ها قسمت‌هایی از پا را می‌پوشانند برخی بوت‌ها حتی تا زانو یا بالاتر از آن را هم می‌پوشانند. بیشتر بوت‌ها پاشنه دارند و برخی هم کاملاٌ تخت هستند. معمولاً جنس بوت‌ها از چرم یا رزین هستند. امروز بوت‌های مدرن از انواع و اقسام متریال می‌سازند. معمولاً بوت‌ها را به خاطر عملکردشان یعنی محافظت از پاها (ساق پاها) از آب، سرمای شدید، مه (بوت های مخصوص کار از مواد شیمیایی مضر) می‌پوشند. برخی هم گاهی اوقات بوت‌ها را برای محافظت از قوزک پا می‌پوشند و برخی هم فقط به خاطر استایل و فشن آن را می‌پوشند.
در برخی از موارد پوشیدن بوت واجب است مثلاً در مورد مشاغلی که برای حفاظت از پاهای کارکنان پوشیدن بوت اجباری است. برخی یونیفرم‌ها شامل بوت می‌شوند. پوشیدن بوت به موتورسوارها نیز توصیه می‌شود. کفش‌های ورزشکاران با اینکه قوزک پاهای آن‌ها را در بر می‌گیرد اما بوت محسوب نمی‌شوند، اولین بوت‌ها شامل ساق پوش‌ها، کفی‌ها و رویه‌های جداگانه می‌شد که از صندل و کفش معمولی بیشتر از قوزک پا محافظت می‌کرد. حدود هزار سال این اجزاء جداجدا به یک شکل واحد درآمدند تا پاها را تا قسمت زانو محافظت کنند. یک نوع چکمه تا قوزک پا از جنس چرم در آسیای شرقی توسط عشایر پوشیده می‌شد که بعدها توسط مهاجمان مغول بین سال های 1200 تا 1500 به چین و هند و روسیه راه یافت. ملت‌های اینیوت و آلیوت ساکن در آلاسکا بوت‌های زمستانی سنتی را با پوست گوزن یا خوک آبی و موی سگ ساختند. استادان ماهر هلندی اولین افرادی می‌بودند که در اروپا بوت را وارد عرصه‌ی کفش و کفش سازی کردند. در دهه‌ی 1700 چکمه هایی متمایز و ران پوشیده از سربازان هسیایی که در جنگ انقلابی آمریکا جنگیده بودند بر توسعه و رونق چکمه‌های پاشنه‌دار کابوی پوشیده توسط دامداران در غرب آمریکا تأثیر گذاشت.
