در مورد صنعت کفش و به طور خاص ساخت بوت ، افسانه‌ها می‌گویند که تاریخچۀ آن به زمان St. Crispin باز می‌گردد؛ وی پدر صنعت کفش سازی به شمار می‌آید. کریسپین در قرن سوم و در یک خانوادۀ ثروتمند رومی متولد شد که خیلی زود به دین مسیحیت روی آورد. از آنجایی که این شیوۀ زندگی برای یک رومی اصیل مورد قبول نبود، از طرف خانوادۀ خود طرد شد. به همین دلیل کریسپین مجبور شد که به اصل خود بازگردد و یک کفاش شد.(کفش شهپر)
St. Hugh، همتای انگلیسی کریسپین نیز پسر Arviragus (پادشاه Powisland) بود و با پرنسس Christian ازدواج کرد. همسر او موجب شد تا Hugh به دین مسیحیت روی آورد و مشابه داستان زندگی کریسپین، او نیز در نهایت به یک فرد فقیر کفاش تبدیل شد. ظاهراً Hugh و همسرش در سال 300 به دلیل ظلم و ستم از دنیا رفتند. پس از مرگ Hugh (که به دار آویخته شد)، دوستانش بدن او را از چوبۀ دار به پایین کشیدند و استخوان‌هایش را خشک کردند و به عنوان ابزاری برای ساخت کفش مورد استفاده قرار دادند؛ به طوری که چندین سال بعد نیز جعبۀ ابزار سازندگان کفش به استخوان‌های St. Hugh نام‌گذاری شده بود.
موضوع مشترکی که در مورد این داستان‌ها و بسیاری دیگر از داستان زندگی سازندگان کفش صادق است، اصالت خانوادگی ایشان است. در واقع اولین اطلاعاتی که در مورد استفاده از کفش‌های پاشنه بلند موجود است مربوط به اسب سواری آقایان است. در حقیقت این اسب سواران توصیف کنندۀ قبایل مغول بودند که در حملات خود کفش‌های با پاشنۀ چوبی قرمز روشن می‌پوشیدند.
از آنجایی که داشتن اسب و مراقبت از او نیازمند ثروت است و به این دلیل که مردان سوار بر اسب معمولاً بالاتر از سایر افراد دیده می‌شدند، سوارکاران و در نتیجه کفش پاشنه بلند به ابزاری برای معرفی اصالت خانوادگی افراد مبدل شد؛ بنابراین امروزه نیز برای توصیف افراد ثروتمند یا اشرافی در زبان انگلیسی از اصطلاح well-heeled استفاده می‌شود.
شوالیه‌های Stuart که در طول دورۀ Cromwellian به آمریكا مهاجرت كردند؛ این سوارکاران چکمه های پاشنه بلند خود را که تا ران پا بالا می آمد نیز با خود به آمریکا بردند. قبل و بعد از جنگ‌های داخلی بسیاری از مردم جنوب به تگزاس مهاجرت کردند و یا به غرب رفتند تا از ویرانی‌های حاصل از جنگ فرار کنند؛ بنابراین مفهوم کفش پاشنه بلند را با خود به آن نواحی بردند.
مطالب خواندنی :چگونه کفش چرم را نرم کنیم؟(بخش اول)
در سال 1790 بوت‌هایی معرفی شدند که به عنوان کفش‌هایی با پاشنه کوتاه‌تر شناخته می‌شدند و با شروع قرن جدید در میان مردم و حتی بانوان بسیار محبوبیت یافتند. در سال 1815، Arthur Wellsley، نخستین دوک Wellington، ناپلئون را در واترلو شکست داد که در پی این پیروزی بوت‌های Wellington در میان مردم محبوب شدند.
از دهۀ 1850 تا سال 1880، بوت‌های Wellington مورد استفادۀ افسران نظامی بودند. هرچند با توجه به مقررات، سربازان پیاده و همچنین افراد داوطلب خدمت سربازی، کفش‌های به سبک بوت‌های بنددار می‌پوشیدند اما با این حال بوت‌های Wellington بسیار ترجیح داده می‌شد و همراه با ارتش به غرب ارسال می‌شد.
در سال 1870، بوت‌های استانداردی که سواران مرزی می‌پوشیدند، اساساً یک تغییر در مسائل نظامی بود. در این مورد الگوی Coffeyville، دارای یک پاشنه بلند کوبایی بود و قسمت جلویی بوت به جای اینکه به سبک بوت‌های Wellington باشد، اغلب از تکه‌هایی به هم پیوسته ساخته شده بود.
در نهایت، تاریخ ساخت بوت یعنی همان تاریخ بوت‌ها و چکمه های غرب وحشی. در این رابطه یک داستان جالب وجود دارد که June Swann می گوید؛ پس از جنگ‌های داخلی بسیاری از دادوستدها (مشاغلی که قرن‌ها به صنعت‌گران ماهر و بسیار آموزش دیده متکی بودند) شروع به صنعتی شدن کردند. طبیعتاً مقاومت زیادی در برابر مفهوم کارخانه و کار برای دریافت دستمزد به وجود آمد. ساخت بوت و کفش نیز برخی از پرطرفدارترین مشاغلی بود که در برابر این موضوع مقاومت کرد. در واقع صنعت کفش سازی یکی از آخرین صنعت‌هایی بود که پذیرای این تغییرات شد.
در اواخر دهۀ 1800، مسابقات جشنواره‌ای بسیاری برگزار می‌شد که هدف از برگزاری آن‌ها این بود تا نشان دهند که کارگران کارخانه نمی‌توانند با صنعت‌گران ماهر رقابت کنند. یکی از اتفاقات جالب این جشنواره‌ها موردی در فیلادلفیا بود که افراد بوت‌هایی را ساخته بودند که 64 دوخت در هر اینچ داشت؛ اما در حال حاضر و در بهترین حالت، یک چرخ خیاطی مدرن می‌تواند تنها 30 دوخت را در یک اینچ از جرم ایجاد کند و دوخت‌های بیشتر چرم را پاره می‌کنند.
علاوه بر این، می‌دانیم که دوخت با دست در برخی موارد ممکن است موجب ضربه ناگهانی به دست و زخمی شدن آن شود؛ بنابراین جیمز دلوین در کتاب «The Guide To The Trade» می گوید چرخ‌های خیاطی مدرن در برخی موارد به کمک انسان آمده‌اند. هرچند کسانی که در تجارت کار می‌کنند (همچون سازندگان بوت و کفش) هر ساله کمتر می‌شوند؛ با این حال کسانی که کار هنری دستی انجام می‌دهند، این کار را تحت نظارت و آموزش افراد پیشکسوت این حوزه یاد می‌گیرند. در نتیجه هر یک از طرح‌ها و نقشه‌های روی چرم بازتابی از تمام سنت‌های اصیل گذشتۀ ما خواهد بود.
