تاریخچه کفش از ابتدا بسیار پر فرازو نشیب بوده تصور اینکه زندگی انسانها تا قبل از ساخت کفش چگونه بوده دشوار است. همه چیز به دلیل نیاز به محافظت از پا در برابر اثرات بیرونی شروع شد. این نیاز به ظاهر ساده انسانی به صنعتی بسیار گسترده تبدیل شد. اگرچه ویژگی های اصلی کفش بدون تغییر باقی مانده است، اما با نگاهی به تاریخ طولانی و جالب کفش، می توانید متوجه شد که رنگ ها، مواد و طرح ها دائم تغییر کرده اند. قبلاً کفش ها را صنعتگران می ساختند اما امروزه، آنها بخشی از صنعت کارخانه هستند که هر ساله مقادیر زیادی پول به دست می آورند.
تاریخچه تغییرات و تمایلات در مد کفش را می توان به دوره های اصلی تاریخ جهان تقسیم کرد:
- ماقبل تاریخ (2.5 میلیون قبل از میلاد – 1250 قبل از میلاد)
- دوران باستان (1250 قبل از میلاد – 476)
- قرون وسطی (476 – 1453)
- دوران مدرن اولیه (1453 – 1918)
- Modern Times (1918 – این روزها).
در دوره های مختلف دیدگاههای متفاوتی نسبت به فرهنگ و هنر، عوامل اقتصادی و سیاسی متفاوتی وجود داشته که نقش مهمی در مواد، شکل و سبک به کار رفته در کفش افراد داشت حتی کشف و تصرف سرزمین های جدید، فناوری های نو و درک متفاوت نسبت به محیط پیرامون سبک و مد کفش را تغییر داد. کفشهای دوران ماقبل تاریخ رایج جای خود را به صندلهایی دوران باستان دادند در طول قرون وسطی و فئودالیسم اولین سازه های کفش شکل گرفت و کفشهای پاشنه بلند به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. در دوران اولیه مدرن، دوران رنسانس و باروک بود که در طی آن رگههای از کفش های مدرن قابل مشاهده است. در این مدت، کفش های مردانه و زنانه بسیار شبیه به هم بودند. مدل های کفش بسته به طبقات اجتماعی متفاوت بود. همچنین در قرون وسطی که فئودالیسم وجود داشت، جامعه به طبقاتی تقسیم میشد که نه تنها مشاغل و مسئولیتهای مختلف، بلکه لباسها و کفشهای متفاوت را نیز تعیین میکردند. دهقانان و مردم و رعیتها چکمه های چرمی سنگین و تیره می پوشیدند. در همین حال، نجیب کفش های فانتزی تری می پوشیدند که اغلب پاشنه چوبی داشتند. طرح روی کفشها، زیور آلات و سایر عناصر تزئینی به طور گسترده توسط اشراف پوشیده می شد. هر کفشی متفاوت بود و مطابق با روحیه و خواسته مشتری تزئین می شد، بنابراین تک تک کفش ها منحصر به فرد و متفاوت بود. عصر مدرن درک مد را تغییر داد و سنتهای چند ده ساله کفشسازی را به شدت متحول کرد دلیل این امر انقلاب صنعتی و فناوریهای جدید بود که کل فرآیند تولید کفش را بسیار آسانتر و سادهتر کرد.
اولین کفش چه زمانی ظاهر شد؟
سال 1991 زمانی بسیار مهم در تاریخچه کفش است زیرا این سالی است که در مرز اتریش و ایتالیا، باستان شناسان یک انسان مومیایی شده طبیعی به نام اوتزی متعلق به عصر حجر را پیدا کردند که متعلق به 3300 سال قبل بود. این مومیایی کفشهای ساخته شده از پوست آهو با کفی از پوست خرس و پر از یونجه پوشیده بود. تصور میشود که تکنیک تولید کفش عصر حجر اینگونه بوده است. هیچ کفش خاصی وجود ندارد که شروع تاریخ کفش را نشان دهد به دلیل اینکه کفشهای بسیار متفاوتی برای اقلیم های مختلف وجود داشت و مواد مختلفی برای کفشها در مناطق مختلف استفاده می شد. در مناطق شمالی، کفش از چرم ضخیم ساخته می شد و با خز و یونجه گرم می شد. در همین حال، در مناطق جنوبی، صندلهایی که از برگهای خرما یا الیاف پاپیروس درست میشدند، وجود داشت. با وجود آب و هوا، مردم برای محافظت از پاهای خود در برابر اثرات طبیعی خارجی به کفش نیاز داشتند.بسیاری از تغییرات و مدل های کامل کفش در طول دوره مهاجرت (قرن 4-6) و در طول جنگ های صلیبی (قرن 11-13) زمانی که اروپایی ها به شرق لشکرکشی کردند، پدیدار شد. در آن زمان اروپا مملو از صندل ها و کفش های نوک تیز مصری بود منحصربهفردترین و محبوبترین کفشها در ایتالیا و اسپانیا شکوفا شد، کشورهایی که قویترین بنادر اروپا در آنجا قرار داشت. طراحان کفش مدرن اغلب برای ایده های جدید، الهام و خلاقیت به تاریخ نگاه می کنند. روش های تولید کفش، ساختارهای دوخت، شستن چرم، سوزاندن و رنگ آمیزی تقریباً از اواخر قرن نوزدهم تغییر نکرده است.
دوره های مختلف تاریخچه کفش
تاریخچه کفش به خوبی نشان میدهد که اولین صندل در مصر باستان پدیدار شد. آنها از برگ خرما، الیاف پاپیروس و چرم خام ساخته می شدند. این صندل ها در انتهای پا کشیده و بسته می شد. در ابتدا فقط روحانیون و فرعون می توانستند آن را بپوشند، اما بعدها صندل توسط تمام مصریان باستان پوشیده شد و رنگ های مختلف آن نماد طبقه اجتماعی خاصی بود. یا چین برای چندین دهه، یکی از ملاکهای زیبایی در چین، پاهای نیلوفر طلایی بود که بیشتر در طول قرن های 10 تا 11 محبوبیت یافت. پای نیلوفر طلایی به شکستن و خم شدن انگشتان پا اشاره دارد تا پاها به درستی در کفش های مخصوص قرار گیرند. در دورههای یونان و روم باستان و زمانی که مراحل اولیه تولید کفش شروع به رشد کرد. یکی از محبوب ترین مدل های کفش یونانی و رومی صندل بود. برخلاف مصریان، این صندل ها بلند بودند، تا نیمهی زانو می رفتند و توری های زیادی داشتند. در هر دو کشور، کفش به دو دسته مردانه و زنانه تقسیم نشدند. همه آنها را به یک شکل می پوشیدند اما قوانینی وجود داشت.
در یونان صندل ها را فقط شهروندان آزاد می توانستند بپوشند که به راحتی از بردگان متمایز شوند. در روم باستان، لباس ها و کفش ها نماد قدرت و تمدن بودند، بنابراین کفش ها با توجه به موقعیت فرد در جامعه و طبقه اجتماعی او پوشیده می شد برای مثال وجود سربازان رومی صندل می پوشیدند. هر چه بند صندل ها بیشتر باشد و کف آن نازک تر باشد، سرباز درجه بالاتری دارد. صندل برای مدتی در اروپا بر کفش ها غالب بود. آنها بر اساس سبک روحانی، نظامی، نخبه و دهقانی ساخته می شدند. در سرزمینهای سلتیک کفشهای اغلب از چوب ساخته میشدند که به سرعت به کفشی برای دهقانان و فقرا تبدیل شدند. در دوره گوتیک، کفشهای غیرمعمول با نوکهای بلند و نوک تیز به نام پولن رشد کردند. گاه نوک این کفش ها تا نیم متر هم می رسید. طول نوک نشان دهنده وضعیت است. برخی از این کفش ها به قدری بلند بودند که باید با بند مخصوص به پاها بسته می شدند تا بتوان به درستی راه رفت. این نوع کفش از مواد مختلفی مانند مخمل ساخته می شد و با عناصر فانتزی تزئین می شد. مد مردانه و زنانه در این دوره متفاوت بود و تا پایان قرن هجدهم بیشتر توسط مردان دیکته می شد.
اولین استفاده کنندهگان کفش پاشنه بلند
بر خلاف تصور مردان اولین کسانی بودند که کفش های پاشنه دار می پوشیدند. تا پایان قرن هجدهم، پاهای مردان به عنوان معیار زیبایی در نظر گرفته می شد. اگرچه زنان نیز کفش های فانتزی می پوشیدند، اما زیر دامن های بلند پنهان بودند. بنابراین مردان کسانی بودند که مد، به ویژه مد کفش را دیکته می کردند.پیش از این، مد بسیار کندتر تغییر کرد و روند و تولید کفش در کشورهایی با وضعیت اقتصادی خوب و با هنر و زیبایی شناسی به سرعت در حال توسعه آغاز شد. به عنوان مثال، اسپانیا و ایتالیا نقش زیادی در طراحی لباس در قرن شانزدهم داشتند. کفشهایی که در این کشورها تولید میشدند بعداً در سراسر اروپا گسترش یافتند. آنها شیک ترین تزئینات و طرح ها را داشتند و با استفاده از جدیدترین و بهترین مواد آن زمان ساخته می شدند. در دوره رنسانس، پادشاهان اروپا اغلب کفش هایی با پاشنه بلند می پوشیدند تا برتری خود را نشان دهند. همچنین، آنها میتوانستند با آرامش مستقیم از میان گودالها راه بروند زیرا پاشنههایشان تا 30 سانتیمتر ارتفاع داشت. این کفش ها نمونه اولیه کفش های پلت فرم مدرن بودند. شاه لویی چهاردهم فرانسه که به عنوان پادشاه خورشید نیز شناخته می شود، نقش مهمی در گسترش محبوبیت کفش های پاشنه بلند داشت. حتی در حال حاضر، مورخان مد از کفش های پاشنه بلند مردانه به عنوان فرانسوی یاد می کنند